Naar Zuidoost-Azië afzakken op je eentje is bangelijk. Je zit dan in het vliegtuig continu heen-en-weer te wippen terwijl je je bedenkt of dit wel een goeie keuze was. Wat met mijn leven in België? Moet ik niet zo dadelijk gaan solliciteren? Wat als ik mijn vriendin te veel ga missen? Heb ik niet verkeerd gebudgetteerd? Zulke vragen plaagden mij doorheen de vlucht, zo’n twaalf uur lang.
Maar na meermaals wat water in mijn gezicht te wrijven, rondom mij te kijken en drie uur op een sudoku te zitten kauwen vond ik wat gemoedsrust; ik vind mijn weg wel. En als dat niet lukt dan kan ik nog steeds naar huis terugkeren – niets erg aan, geen schaamte. Maar dat gaan we niet doen, hé?
Ik denk dat ik deze reis juist wou doen omdat ik zo bang ben geweest de voorbije jaren. Dat ik mijn diploma niet zou halen. Dat ik wéér een bot zou breken. Dat ik geen voldoening in mijn job ga vinden. Dat mensen zomaar zouden weggaan. Dat ik het niet goed zou doen, én dat anderen dat ook zouden opmerken.
Ik wil daar rust in kunnen vinden, een beetje liever zijn voor mezelf.
Hopelijk lukt dat.
Tom in Azië 
Plaats een reactie